من نمی دانم چگونه با تو سخن بگویم !

هنوز یاد نگرفته ام !

آخر تازه تو را شناخته ام !

تازه دانسته ام که می شود با تو حرف زد و درد دل کرد ؛

حرف زد و سبک شد ؛

حرف زد و عذر گناه خواست !

من هیچ کدام از این ها ،

هیچ کدام را نمی دانستم .

شبی سرد – که آسمان ابری بود

و گرفته بود

و تیره بود

و مثل دل من بود –

از دیواری با لا رفتم و آرام ، خود را به حیاط خانه ای رساندم .آن گاه در اتاقی در گوشه ای از حیاط ، کورسوی شمعی را دیدم .

به آرامی وآهسته آهسته ، به پنجره نزدیک شدم ...صدایی می آمد ؛ ناله ای به گوش می رسید ؛ کسی درد دل می کرد ؛ راز دل می گفت و البته گریه می کرد ...

و من چنین دریافتم که او – هرکه هست – عاشق است ؛ که جز برای عاشق ، چنین اشکی نیست وجز برای معشوق ،‌چنین سوز و گدازی نه .

آن گاه به دلیلی ندانسته ، گوش سپردم و شنیدم که می گفت :

" آقای من ! مولای من ! محبوب بی همتای من ! می دانی که عشق من سر به آسمان زده است و واژه ها عاجزند از تفسیر محبت من به تو

و عشق مرا نهایی نیست و مرزی و حدی که چون به آن رسید ، تمام شود و دیگر نباشد و من وامانده ام

و در مانده ام که چگونه دوست داشتن تو را فریاد کنم ..."

مرد همچنان می گفت و من در هوای سرد در زیر آسمان بلند ، آسمان ابر گرفته ، آسمان تیره – که به تیرگی دل من بود – گوش سپرده بودم و مانده بودم که :

این چگونه محبوبی است که حضور ندارد ؛ اما مرد چنان با او حرف می زند که گویی تک تک کلماتش را می شنود و دست نوازش خویش را بر سرش می کشد ؟‌!‌

ومرد همچنان می نالید :

" خدایا !‌خداوندگارا ! مهربان پروردگار من ! آیا زمان آ‌ن نرسیده است که موعود خویش را برسانی ؟!

خدای مهربان من!‌آیا درد و رنج دوست داران او ، آیا دنیا دنیا غم نبود او ،‌برای ظهورش کفایت نکرده است ؟!‌

خدای من ! تا کی خویش را دلداری دهم و تاکی به دل وعده ی دیدار دهم و تا کی از او عاجزانه تمنای انتظار کنم ؟! "

سرد بود؛ آسمان ابری بود ؛ دل من گرفته بود و مرد همچنان می گفت :

"... مهدی جان ! مهدی آرزوها ی من !

از مهربانی تو چه بگویم که هرچه بگویم بازم کم است و نا چیز است و هیچ !‌

تو برای من – که بینوا گدای توام – همیشه سنگ تمام گذاشته ای !

من هیچ گاه در دوستی با تو زیان نکرده ام

و شرمگین ام از این که دوستی با تو زیان نکرده ام

و شرمگین ام از این که دوستی من ، چیزی نداشته است ؛ جز  زیانی عظیم برای تو ...
چه بسیار اوقات که از تو ، تمنای غیر تو کردم و مهربانانه پاسخ ام گفتی !

وچه بسیار که در مشکلات یاری ام دادی !

وچه بسیار که تو را خواندم و اجابت کردی و چه بسیار که مرا خواندی و ناشنیده گرفتم ....!

اکنون از تمامی کردار خویش ، روسیاه و شرمگین ام ؛

که هیچ نکرده ام برای تو هیچ نخواسته ام برای تو ؛ آنچنان که تو همه چیز خواسته ای برای من .

پس به لطف و شفقت خویش ،

باز هم مرا به سوی خود بخوان و آغوش پر مهر خود را به رویم بگشا که من محتاج محبت محبوب ام ؛

تشنه ی نگاه تو و نیازمند دست گیری تو

که به راستی ، مسکین ترین ام در برابرت ...

مرا حفظ کن از شر آنچه خوشایندت نیست و از شر مردمان زشت خو و از شر دزد و از شر هر آنچه در او نشانی از تو نیست ..."

آن گاه شمع خاموش شد و اتاق و حیاط – در زیر برفی که از آسمان می بارید – در تاریکی فرو رفت ...

من ماندم

و آسمان و حیاط و شمع خاموش

و کسی که از شر من ، به تو پناه برده بود ... !

من همان جا ماندم ... ساعاتی طولانی در زیر برف سرد آسمان ایستادم

و به تو

و به خودم

و به آنچه کرده بودم

فکر کردم ...

چیزی در دلم تکان خورده بود. چیزی در دلم شکسته بود و دلم را شکانده بود ...

و دلی که شکست ، البته آسمان چشم را بارانی خواهد کرد ...

من نمی دانم چگونه با تو سخن بگویم ؛

هنوز یاد نگرفته ام ؛

هنوز ندانسته ام ؛

اما می خواهم که از تو بخواهم

تا به من هم نگاهی کنی ؛

با من هم مهربان باشی ؛

ناله های مرا هم پاسخ دهی

و به مهربانی ات ، مرا هم ببخشایی

و به کرمت به روی من نیز آغوش بگشایی

و واسطه شوی بین من و خدا تا بگذرد از این همه جفا که در حق خود کرده ام

و البته درباره ی تو – که محبوبی عزیزی برای من –

چرا که دانسته ام

در تمام مدتی که از تو دور بوده ام ، مهربانانه در کنارم بوده ای و بی این که بدانم ، مرا دوست داشته ای !

به راستی ، تو چگونه می توانی کسی را دوست بداری ؛ هنگامی که با تو بد می کند ؟!

اکنون به سخن مرد صاحب خانه می اندیشم که وقتی هنگام صبح ،‌مرا در حیاط خانه اش ، در زیر انبوهی از برف یافت و دانست که راز دلش را شنیده ام و بر تیرگی دل خود گریسته ام ، گفت :

" اندکی بیندیش ... اندکی بیندیش ...

آیا این آمدن تو به خانه ی من ، آیا این کشاندن تو به پای پنجره ی من ، کار محبوب نبوده است ؟! "

جاده مرا صدا می زند ...

راه مرا می خواند ...

بگذار بخواند ! من کوله بار خویش را بسته ام !

پس ... قدم در راه خواهم گذاشت ؛

پا به پای جاده خواهم رفت ؛

هم نفس با ثانیه ها ، خواهم دوید ...

و می دانم که این راه

راهی است پر از چاه ،

پر از کوره راه ،

پر از پستی ،

پر از بلندی ،

پر از فراز ،

پر از نشیب ،

و پر از با تو بودن و پر از بی تو بودن !

ومی خواهم که عاجزانه از تو بخواهم تا راهنمای من گردی ...

و مونس و انیس و یار من شوی ؛

که محتاج ام به راهنمایی تو ؛ در این راه پر از بی راهه ی زندگی ...

پس مرا به سوی خویش بخوان

و از آستان بلندت مران !

بگذار که زندگی هر آنچه می خواهد بکند و شیطان هر قدر که می تواند ؛

چــــــــــه غم ؟!

که من رویین روان ام ؛ به یمن اکسیر نام اعظم تو ...

پس با نام تو – که زیباترین نام عالم است برای من – گام در راه خواهم گذاشت ...

و تو را می خوانم ... و تو را خواهم خواند

و تو را می گویم ... و تو را خواهم گفت

که نام تو

گره گشای کورترین گره های عالم است برای من !

ای انتهای تمامی جاده های بی انتها ...

مهـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــدی !

خلوت انس

گاهى که تنهایى، آینه برمى‏دارى و به چهره خویش مى‏نگرى، تا نیک و بد و زشت وزیباى آن را ببینى. خلوت با خویش، براى شناخت «خـــــــــــــود»!

 شاید در حضور جمع، شرم کنى، ولى درتنهایى، خجالت و شرمى نیست، چون نگاه و مراقبتى نیست، جز همــــــــــــــان که نگاهش همه جاهست و مراقبتش دائمى است.