«چگونه؟»
این نخستین سؤالى است که براى همه آنان که در پى «کمال اخلاقى‏»،«خودسازى‏» و «سعادت ابدى‏»اند و مى‏خواهند به فلسفه و راز خلقت انسان وبعثت رسولان دست‏یابند، مطرح است.
«چگونه مى‏توان به کمال انسانى رسید؟».
خوب شدن، پاک زیستن، سالک راه حق گشتن، از باتلاق ابتذال و پوچى وگناه برآمدن براى همه میسر است، و گرنه از ما نمى‏خواستند که رهپوى راه انبیاو اولیا و عارفان واصل شویم.
وقتى هدف و مقصدى را به ما نشان مى‏دهند، پس راهى هم براى رفتن ورسیدن هست. این «راه‏» و «راهنما» را باید شناخت و گام در راه نهاد، «گامى در مسیر»!
وقتى «بهشت‏» را در چشم انداز ما قرار مى‏دهند و ما را به آن فرامى‏خوانند، پس مى‏توان بهشتى شد و از دوزخ رست.
«جوانى‏»، هم بهترین فصل رسیدن به «خودباورى‏» و «خداباورى‏» و«اصلاح نفس‏» است، هم خطرناک‏ترین دوران که پرتگاهها و لغزشگاههاى‏بسیارى سر راه است و دزدان ایمان و رهزنان دل در کمین‏اند و غفلت، آدمى راتا قعر جهنم و دوزخ ابدى مى‏برد.
ولى... آینه دل جوانان، شفاف است و خلق و خویى تربیت‏پذیرتر دارند.این نقطه قوت را باید قدر دانست و از آن بهره گرفت.
پیر ما، امام خمینى‏قدس سره مى‏فرماید:
«روح جوانان لطیف است و انعطاف‏پذیر، و آن قدر که در پیران حب نفس‏و حب دنیاست، در جوانان نیست. جوان مى‏تواند با آسانى نسبى، خود رااز شر نفس اماره رها سازد و به معنویات گرایش پیدا کند».
راستى... «چگونه مى‏توان خودساخته و مهذب شد» و در «جهاد اکبر»پیروز گشت و از میدان مبارزه با نفس و آزمون انتخاب راه حق در جدال «عقل‏و نفس‏»، سربلند بیرون آمد؟ و همچون عارفان به دیدگاهى برتر از دنیا وحیاتى آزاد از سلطه ابلیس و فریب شیطان رسید؟
داشتن بصیرت و بینشى درست و ژرف، تحلیل روشن‏ترى از هستى به مامى‏دهد.
شناختن میدان‏هاى لغزش و زمینه‏هاى غفلت و گناه در ذهن و زندگى،پیمودن این مسیر را آسان‏تر مى‏کند.
تصحیح رابطه با «خود»، با «خدا» با «مردم‏»، گام دیگرى در این سیر ومسیر است.
از یاد نبردن «فرجام کار»، توجه به بایدها و نبایدها، درک رابطه «عمل‏» و«پاداش‏»، و باور داشتن اینکه «آخرت‏» ما در همین دنیا و با «کیفیت عمل‏» ماساخته مى‏شود، نیز مؤثر است و بخش دیگرى از بعد عرفانى یک مؤمن موحدرا تامین مى‏کند.
به هر حال، دوست داریم قدم در راه بگذاریم و از جایى شروع کنیم.